Monday, September 27, 2010

ගුරුකම් මෑණි කෙනකු ඇමතුවෙමි

ඉරිදා සහ දිනපතා ජාතික පුවත්පත් සහ කාන්තා පුවත්පත් වල සේම සිංහල අන්තර්ජාල වෙබ් අඩවි වලද මෙම මහ බලගතු හුලවාලි ගුරුකම් හා නීචකුල බන්ධන පිළිබඳ වෙළඳ දැන්වීම් තොග පිටින් දැකිය හැක. එමෙන්ම එම දැන්වීම්වලින් වැඩි කොටසක සඳහන් වන්නේ ද කූරගන්දෙනිය, මැණික්හින්න යන ලිපිනයයි. ඒ අනුව පස්යාලේ බටලීය කජු සඳහාත් මල්වාන රඹුටන් සඳහාත් ප‍්‍රසිද්ධව ඇති සේම නීචකුල බන්ධන සහ හුලවාලි වශී ගුරුකම්  සඳහා මැණික්හින්නේ කූරගන්දෙනියට වේගවත් ප‍්‍රසිද්ධියක් ලැබෙමින් පවතී. එය මෑත සිට ලැබෙන ප‍්‍රසිද්ධියක් වුවද එහි වෙසෙන්නෝ සියවස් ගණනක සිට එකී පාරම්පරික උරුමයට හිමිකම් කියන්නෝ වෙති.  මම ඉරිදා ජාතික පුවත්පතක පළ වූ කූරගන්දෙණියේ මන්ත‍්‍ර ගුරුකම් පිළිබද පුවත්පත් දැන්වීම් පහළොවක සඳහන්ව තිබූ දුරකතන අංකවලට ඇමතුම් දුනිමි. එහෙත් ඒ සෑම විමසුමකදීම මට ලබාගත හැකි වූයේ බොහෝ විට එක සමාන පිළිතුරු මාලාවකි. ඔවුන් බොහෝ දෙනකු දුරකතනයෙන් මා අමතා සිටියේ ”දරුවා” යනුවෙනි. ඒ අතර මහත්තයා යනුවෙන් අමතන්නෝ  කිහිප දෙනෙක් ද වූහ. ”මෑණියෝ” යනුවෙන් පෙනී සිටි මන්ත‍්‍රකාරියක් ”මයෙ පුතා” යන සෙනෙහබර වදනින් මා අමතා සිටියාය. එබැවින් ඇය හා මා අතර පැවති දුරකතන සංවාදය මෙසේ ඉදිරිපත් කිරීමට මම කැමැත්තෙමි. 

”මම මේ කතා කරන්නේ ඉඩම් ප‍්‍රශ්නයකට මෑණියන් ලවා මොනවා හරි කර ගන්න පුළුවන්ද බලන්න” මඳක් පැකිලෙන බවක් අඟවමින් ඇයට කීවෙමි.

”පුළුවන් දෙයක් නම් කරලා දෙන්නම් මයෙ පුතේ. පුතා කොහෙද?” ඒ මෑණියෝ දයාබරිතව අසා සිටියාය.

”මම ගම්පහ කිට්ටුව” මම ඇත්තම කීවෙමි.


”ඉතින් මොකක්ද මයෙ පුතේ ප‍්‍රශ්නෙ?” මෑණියෝ ඇසූහ.


”මගෙ මස්සිනා අර ඉඩම තනිවම කනවා. අපේ කොටහත් බලෙන්ම අයිති කරගෙන. මුළු ගමම විරුද්ධයි මිනිහා කරන ඔය වැඬේට” මා කීයේ කිසිදු පදනමක් නොමැති කතාවකි.

”කොහෙද මයෙ පුතේ ඔය ඉඩම තියෙන්නේ?” අනතුරුව ඇය අසා සිටියාය.


”ඉඩම තියෙන්නේ අතන මිනී පිට්ටනියට පහලින්.  ඕවිට ළඟ. සුගතේ බාස් උන්නැහේගේ කම්මලට මෙහා කොටහ” බාහිර ලෝකය ගැන කිසිවක් නොදත් ලෙසින් මම කීවෙමි.


”හරි......හරි......මට දැන් තේරෙනවා. මයෙ පුතා බය වෙන්න එපා. මම  ඕකට මයෙ පුතාට මොකක්ද හරි සහනයක් අරන් දෙන්නම්. මයෙ පුතාට කවද්ද මෙහෙ එන්න පුළුවන්.” අනතුරුව ඇය අසා සිටියේ දයානුකම්පාවෙන් පිරී ගත් හඬකිනි.

”මම ලබන සුමානේ දවසක එන්නද?” මම ද ඇසීමි.


”එහෙනම් මයෙ පුතා නුවරට ඇවිල්ලා මේ නොම්මරයටම කෝල් එකක් දෙන්නකෝ. එතකොට මම කියන්නම හරියටම එන විදිහ” අනතුරුව ඇය කීවාය.


”හැබැයි මම මැණික්හින්නට එන විදිහ නම් දන්නවා. මම දෙතුන් වලියක් ඇවිදිනුත් තියනවා”. මම හනික කීවෙමි.


”එහෙම ඇවිත් මයෙ පුතාට තැන හරියට හොයා ගන්න බැහැ. ඒ හින්ද මයෙ පුතා මම කියන දේ කරන්නකෝ” මගේ ඒ පිළිතුරෙන් නොසෑහුණු මෑණියෝ මට එලෙස අවවාද කළාය.

”මට එහෙම කෝල් එකක් දෙන්න අතේ ගෙනියන ෆෝන් එකක් නෑ... ඒ හින්දා මම කෙළින්ම පත්තරේ තියන මෑණියන්ගේ ඇඩ්රස් එක හොයාගෙනම එන්නම්. අවුලක් නැහැ” මම යළි කීවෙමි.


එවිට තම අවවාදය පිළිගැනීමට අකමැති මෙම ”අකීකරු පුත‍්‍රයා” කෙරෙහි එම මෑණියෝ කෝප වූහ. ඇය කෙතරම් කෝප වූයේද යත්, ඇය ඒ මොහොතේ සිට ”මයෙ පුතා” යන දයාබර ආමන්ත‍්‍රණය අතහැර දැමුවාය.


”මේ ගමේ හැමෝම වගේ කරන්නේ මන්තර ගුරුකම් වැඩ. ඒ හින්දා ඔය දරුවට එක පාරටම මම ඉන්න තැන හොයා ගන්න අමාරුයි. සමහරවිට කවුරු හරි ඔය දරුවව වෙන තැනකට ඩැහැගෙන යන්නත් ඉඩ තියෙනවා. ඒකයි මම මේ සුද්ද සිංහලෙන් කියන්නේ. ඒ හින්දා මම කියන දේ අහන්න” අනතුරුව ඇය කතා කළේ කිසියම් තරවටුවක ස්වරූපයෙනි. 


”එතකොට එ් වගේ කපටිකම් කරන මිනිස්සුත් ඔහෙ ඉන්නවාද?” එම කතාවේ සැබෑ අරුත තේරුම් ගත නොහැකිව අන්දමන්ද වූවකු ලෙසින් මම ඇසුූවෙමි.

”මේ රටේ කපටි කයිරාටිකයෝ නැත්තේ කොහෙද දරුවා? මෙහෙත් ඉන්නවා ඇති පදමට මෙහෙ වුණත් අවංකව වැඩ කරන අය ඉන්නේ කීප දෙනයි” මගේ පැනයට මෑණියන්ගෙන් ද ක්‍ෂණික පිළිතුරක් ලැබිණ.


No comments:

Post a Comment