කූරගන්දෙණිය ගම්මානයේ මන්ත්ර ගුරුකම් මධ්යස්ථානයක් ලෙසින් හැඳින්වුණු නිවසකට මා හා පුරා කියා පිවිසියේ එම ස්ථානයෙන් කිසියම් සේවයක් අපේක්ෂා කරන්නකු ලෙසිනි. නවීන ගෘහඋපකරණ වලින් යුතු නිවෙසක් වූ එහි ඉදිරිපස කාමරය මන්ත්ර ගුරුකම් කටයුතු උදෙසා වෙන්කොට තිබිණ. එහි මන්ත්ර ගුරුකම් කළේ මැදිවියේ කාන්තාවකි.
”පුංචි වැඩක් කරගන්නයි මම ආවේ. හැබැයි ඊට කළින් මට ගාස්තු ගැනත් දැන ගන්න ඕනේ” ඇය ඉදිරියේ වාඩි වූ මම කීවෙමි.
”අපි මේවට සල්ලි අය කරන්නේ නැහැ දරුවා. පූජා භාණ්ඩවලට යන වියදම විතරයි ගන්නේ. ඉතින් කියන්න මොකක්ද කාරණේ කියලා” ඇය තම අසුනේ හරිබරි ගැසී වාඩිවෙමින් ඇසුවාය.
එකෙනෙහිම එහි පැමිණි තරුණියක නාදවන ජංගම දුරකතනයක් එම මේසය මත තැබුවේ අපට බාධා කරමිනි. එවිට මා හා මුලපිරූ කතාබහ එක්වරම නතර කර එම කාන්තාව එම දුරකතනයට පිළිතුරු දෙන්නට වූවාය.
”ඔව් දරුවා ගුරු මෑණියෝ තමයි මේ කතා කරන්නේ. ඉතින් කියන්න දරුවා කාරණේ” ඇය කීවේ දයාභරිත හඬකිනි.
"රට ඉන්නවයි කිව්වේ? කොයි දරුවද ඔය? අර සහෝදරයකුගේ ප්රශ්නයක් ගැන කතා කරපු දරුවද? එහෙම නම් අර ගෙවල් ප්රශ්නෙද? හරි හරි මට දැන් මතකයි. අර පුරුෂයාගේ ප්රශ්නේ නේද? ඔව් ඉතින් මොකද වුණේ කියන්නෝ. දවස් හතෙන් හරි ගියා. අද උදේ පුරුෂයා ටෙලිෆෝන් කරලා කරපු වැරදිවලට සමාව ගත්තා. බොහොම හොඳයි බොහොම හොඳයි. එහෙම තමයි දරුවා අපේ මේ ගුරුකම්. මේවා බොහොම බලගතුයි. කීයටවත්ම වරදින්න විදියක් නැහැ. හා හොඳයි, හොඳයි. අනේ දරුවා එහෙම අමුතුවෙන් තෑගිබෝග එවන්න කරදර වෙන්න එපා. තුරුණුවන්ගේ සරණින් ඔය රස්සාව කරගෙන ඉඳලා පස්සේ ලංකාවට ආපු කාලෙක බැරියැ කරන දෙයක් කරන්න. හා හා හොඳයි හොඳයි ආයිත් මොකක් හරි උවමනාවක් වුණොත් කතා කරන්නකෝ". ගිරවියක මෙන් එක දිගටම කියවාගෙන ගිය ඇය එම දුරකතන ඇමතුම හමාර කළේ ”බුදුසරණයි” යන දැහැමි ආශිර්වාදය සමගිනි.
”මගෙන් වැඩක් ගත්ත ළමයෙක්. රට ඉඳන් මට තෑගි එවන්න දඟලනවා. මම කිව්වා මට හදිසියක් නැහැ කියලා.” ඒ සමගම මා හා කී ඇය එම දුරකතනය රැගෙන ආ තරුණියට දුන්නේ සියුම් අභිමානවත් සිනහවකින් යුතුවය. මා ද සවන් දී සිටි ඇය වෙත ආ එම දුරකතන ඇමතුම ගැන ඇය යළි මා හට කීවේ ඇයි? මගේ නිගමනය අනුව මෙම දුරකතන ඇමතුම් කලාවද ඔවුන්ගේ උපාය කෞශල්යය විදහා දක්වන්නකි.
No comments:
Post a Comment